ಶಿವ ಮತ್ತು ಪಾರ್ವತಿ ದೇವಿಯು ಕೈಲಾಸ ಪರ್ವತದ ಮೇಲೆ ವಾಸವಿದ್ದರು. ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಮಯ, ಪಾರ್ವತಿ ಪರ್ವತದಲ್ಲಿ ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿರುವಾಗ ಶಿವನು ತನ್ನ ಇತರ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸುತ್ತಿದ್ದನು. ಒಂದು ದಿನ, ಪಾರ್ವತಿ ಸ್ನಾನ ಮಾಡಲು ಹೋಗಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಆಗ ಕಾವಲಿಗೆ ಇರಲಿ ಎಂದು ಅರಿಶಿನದಿಂದ ಮಗುವಿನ ಪ್ರತಿಮೆ ಮಾಡಿ ಅದಕ್ಕೆ ಜೀವ ತುಂಬಿದಳು. (ಕೆಲವು ಕಡೆ ಪಾರ್ವತಿಯ ಮೈಮೇಲಿನ ಮಣ್ಣು ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ) ಅವನು ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ನಿಷ್ಠಾವಂತನಾಗಿದ್ದನು.
ನಾನು ಸ್ನಾನಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಯಾರಾದರೂ ಬಂದರೆ ನೋಡಿಕೋ ಎಂದನು. ಕಾವಲು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ಗಣಪನಿಗೆ ಪರಶಿವನು ಎದುರಾದನು. ಆಗ ಶಿವನು ಜಾಗ ಬಿಡುವಂತೆ ಕೇಳಿದಾಗ ಗಣಪನು ಒಪ್ಪಲಿಲ್ಲ. ಎಷ್ಟೇ ಹೇಳಿದರೂ ಕೇಳದ ಗಣಪನ ಬಗ್ಗೆ ಕೋಪಗೊಂಡ ಶಿವನು ಗಣೇಶನ ಶಿರಚ್ಛೆದ ಮಾಡಿದನು.
ಪಾರ್ವತಿಯು ಸ್ನಾನದಿಂದ ಹೊರಬಂದಾಗ ಅವಳು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ ಮಗುವಿನ ಶಿರಚ್ಛೇದವಾಗಿರುವುದು ತಿಳಿಯಿತು. ಶಿವನ ಮೇಲೆ ಕೋಪಗೊಂಡು ವಿಶ್ವದ ನಾಶಕ್ಕೆ ಮುಂದಾದಳು. ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡದ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯು ಬ್ರಹ್ಮ, ವಿಷ್ಣು ಮತ್ತು ಶಿವನ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಾಗಿತ್ತು. ಬ್ರಹ್ಮನು ಪಾರ್ವತಿಯ ಕೋಪಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾದನು ಮತ್ತು ಶಿವನ ಪರವಾಗಿ ಅವಳಲ್ಲಿ ಕ್ಷಮೆಯಾಚಿಸಿದನು, ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡವನ್ನು ನಾಶ ಮಾಡದಂತೆ ಸಲಹೆ ನೀಡಿದನು.
ಗಣೇಶನಿಗೆ ಮತ್ತೆ ಜೀವ ಕೊಡುವಂತೆ ಅವನನ್ನು ಪೂಜಿಸುವಂತೆ ಷರತ್ತುಗಳನ್ನು ಹಾಕಿದಾಗ ಶಿವನು ಒಪ್ಪಿದನು. ಶಿವ ಕೂಡ ತನ್ನ ಕೋಪದಲ್ಲಿ ತಾನು ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪನ್ನು ಅರಿತುಕೊಂಡು ಪಾರ್ವತಿ ಬಳಿ ಕ್ಷಮೆಯಾಚಿಸಿದ. ತನ್ನ ಸೇವಕರನ್ನು ಕರೆದ ಶಿವ ಕಾಡಿಗೆ ಹೋಗಿ ದಕ್ಷಿಣಕ್ಕೆ ತಲೆ ಹಾಕಿರುವವರ ತಲೆ ತರುವಂತೆ ಹೇಳಿದ. ಆದರೆ ಅವರು ಆನೆಯ ತಲೆಯನ್ನು ತಂದರು. ನಂತರ ಆನೆಯ ತಲೆಯನ್ನು ಗಣೇಶನಿಗೆ ನೀಡಲಾಯಿತು. ಆಗ ಗಣೇಶ ಜೀವ ತಾಳಿದನು.
*ನೀತಿ* :– ಈ ಕಥೆಯು ಗಣೇಶನ ಜನನದ ಬಗ್ಗೆ ಎಷ್ಟು ಮಾತನಾಡುತ್ತದೆಯೋ, ಕೋಪವು ನಮ್ಮ ಹತ್ತಿರದ ಮತ್ತು ಆತ್ಮೀಯರಿಗೆ ಹೇಗೆ ಹಾನಿಯನ್ನುಂಟುಮಾಡುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನೂ ತಿಳಿಸುತ್ತದೆ. ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಬೇಗ ತಪ್ಪನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸುವುದು ಎಷ್ಟು ಅಗತ್ಯ ಎಂಬುದರ ಕುರಿತು ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಪಾಠವನ್ನು ಇದು ನಮಗೆ ಕಲಿಸುತ್ತದೆ.